Ο Τάρταρος ακολουθεί την Όχθη του Αχέροντα σε μια άτυπη αντιστοιχία των αρχαιοελληνικών μύθων για τον Κάτω Κόσμο με τα σύγχρονα γεωπολιτικά τεκταινόμενα που επηρεάζουν και τον ελληνικό χώρο και που ουσιαστικά υπαινίσσεται ότι οι μηχανισμοί εξουσίας είναι διαχρονικοί.
Η Όχθη του Αχέροντα επιχειρούσε διστακτικά να εξετάσει τους εμφανείς και κρυφούς μηχανισμούς βίας στην ανθρώπινη δραστηριότητα, διατηρώντας μια ψύχραιμη κριτική απόσταση. Αυτή η σειρά προσπαθεί να φτάσει πιο βαθιά, με κλειδί αυτό που αποτελούσε την πιο βαθιά κόλαση στους αρχαίους μύθους.
Αν η Σούζαν Σόνταγκ λέει ότι στην ανθρώπινη ιστορία ο πόλεμος ήταν πάντα η νόρμα και η ειρήνη το διάλειμμα, δεν έχουμε λόγο να υποθέτουμε πως το παρόν είναι διαφορετικό, με τον πόλεμο να είναι μακρινός για την ανεπτυγμένη Δύση ή συγκεκαλυμμένος, αλλά υπαρκτός. Παρ’ όλα τα επιτεύγματα της ανθρωπότητας, το πραγματικό θεμέλιο του πολιτισμού είναι το αίμα και δημιουργός των θαυμάτων παραμένει ο σκλάβος. Στο φόντο όλων αυτών ο τόπος, στρεβλωμένος, μυθικός και αιώνιος ορθώνεται υπενθυμίζοντας ότι στα κοσμικά μέτρα η ανθρώπινη παρουσία είναι αμελητέα.
Η ρητορική του έργου διαμορφώνεται διαφορετικά από αυτήν εκείνου που διαδέχεται, γιατί όποιος πάρει απόσταση για να στοχαστεί, κάποια στιγμή πρέπει να ολοκληρώσει το στοχασμό. Και στον Τάρταρο κάνει ζέστη.
